سلام
23 سالمه ، حدود یک ساله متوجه شدم هپاتیت ب مزمن دارم ولی خودم رو نباختم دارم زندگی می کنم ، من به یک اعتقادی رسیدم اونم اینه که چیزی که ما ازش می ترسیم حتی بدون هپاتیت هم وجود داره ، منظورم همون مرگه ، (نترسید اسمش رو بیارید ، مرگ خودش ترس نداره ، بلکه عمل هامون که ترس داره ، ) خیلی از جوون ها هم بدون هپاتیت توی دنیا به طرق مختلف جونشون رو از دست می دن و برعکسش هم هست خیلی از مریض های نا علاج توی دنیا لطف خدا شاملشون می شه و شفا پیدا می کنن ، از کجا می دونی ما جزو اون کسایی که لطف خدا شاملشون می شه نیستیم ؟
با خدا باش ، پادشاهی کن
خلاصه این وبلاگ که قراره انشالله در اینده هم و ب شایت بشه ولی فعلا به علت این که از پس تنظیمات دنگ وفنگ وب سایت نمی تونستم بربیام تصمیم گرفتم یک وبلاگ برای خودمون درست کنم بعدم اگه خدا بخواد زیاد که شدیم کوچ می کنیم می ریم تو وب سایتمون
من امیدم اینه که جامعه ای که ما تشکیل می دیم باعث بشه همدیگر رو بهتر درک کنیم و بیشتر به هم کمک کنمی حتی من یکی از هدفام اینه که مشکل ازدواج بچه های هپاتیتی هم همین جا حل بشه خوب مطمئنا دو تا هم کفو و هم مشکل خیلی زندگی بهتری رو تشکیل میدن در ضمن مطمئنا همین مساله ی ازدواج و مطرح کردن این قضیه تو خواستگاری و بعد دید هایی که مردم نسبت به ادم پیدا می کنه برای ماها خودش یه مشکل بزرگه
اینجا پزشک ها رو معرفی کنید به هم ، درسته ، دکترها وسیله هستند ، ولی وسیله هم خوب و بد داره
اینجا از درد دلاتون بگید ، ما هممون گوش می دیم ،
اینجا بخندید، ما هممون باهم می خندیم
اینجا از نا امیدی حرفی نزنید ، لطفا
اینجا واس ماست ، این قسمت از دنیا ماس ماست